Quito en Cotopaxi
Door: Leonie
Blijf op de hoogte en volg Leonie
07 November 2017 | Ecuador, Baños
Hola hola,
Het is echt de hoogste tijd voor een update! Ik merk dat ik toch minder behoefte heb aan bloggen nu ik met Hannah reis en niet in m'n eentje - ik kan al m'n ervaringen en gedachten al met haar delen! En we kijken er nu al naar uit dat we later kunnen zeggen 'weet je nog die keer dat we 45 minuten naar een zweverige eat pray love-fan moesten luisteren voor we op een wandeltoer mochten in Quito?' of 'weet je nog toen we moesten poepen op en compost-wc met uitzicht over een vulkaan?'
Anyway, ookal heb ik Hannah, toch zal ik jullie, mijn trouwe fans, een update niet ontzeggen! Vanaf de Galapagos zijn we naar Quito gevlogen, waar we 3 nachten zijn gebleven. Gelijk na aankomst zijn we bier gaan drinken met mensen uit het hostel, wat heel gezellig was, maar niet de meest verstandige keuze wanneer je van zeeniveau naar 2850m vliegt, en 's nachts kreeg Hannah daardoor last van hoogteziekte. Gelukkig trok het wel vrij snel weg, maar we wilden de komende dagen toch wat voorzichtiger doen met alcohol, wat jammer was, want de volgende avond om middernacht zou het haar verjaardag zijn! Ik kom er deze reis trouwens wel achter dat ik echt een perfect lichaam heb: ik word zowel niet zeeziek als niet hoogteziek!
De volgende dag zijn we op een wandeltoer door Quito geweest, wat erg leuk en interessant was, en we hebben ballonnen en toeters gescoord om haar verjaardag feestelijk in te leiden. 's Avonds kostte het ons alleen ENORM veel moeite om wakker te blijven tot middernacht, het moment dat Hannah jarig zou zijn. De hele tijd op de Galapagos stonden we rond 6u op en gingen we rond 21u naar bed, en het kostte ons enorme moeite om langer op te blijven; we zijn ook geen 18 meer! We hebben even overwogen om het gewoon al te vieren en naar bed te gaan -in Nederland was ze immers al jarig- maar we besloten onze schouders er onder te steken en nog een biertje te bestellen, en hebben haar 27e levensjaar feestelijk mogen beginnen!
Hannahs verjaardag, 2 november, viel op de locale feestdag dia de los difuntos (dag van de overledenen). Dit is dezelfde feestdag als dia de los muertos (dag van de doden) in Mexico, waar we veel over gehoord hadden, en toen een aantal mensen uit het hostel ons vroegen mee te gaan naar een begraafplaats om te kijken wat er gaande was besloten we dat te doen. In Ecuador, of in elk geval in Quito, is dit echter minder groots dan in Mexico, en eigenlijk was er niet heel veel gaande. Het was wel super druk op deze mega grote begraafplaats (met eigen parkeergarage) en je kon een mariachi band huren om op een graf te spelen, maar verder waren er geen feestelijkheden en we voelden ons eigenlijk een beetje indringers op deze feestdag die vooral met de eigen familie gevierd wordt.. 's Avonds zijn we nog heel leuk uit eten gegaan voor Hannahs verjaardag, in een restaurant met een prachtig uitzicht over de gigantische stad!
De volgende dag vertrokken we naar een hostel in the middle of nowhere, met prachtig uitzicht over de actieve vulkaan Cotopaxi (5897 meter, voor het laatst uitgebarsten in 2015). Het hostel was een heel mooi, groot gebouw, met lange tafels waar we met z'n allen aan aten, meerdere openhaarden, een jaccuzi, een soort groot hangmat-net waarin je kon liggen, een prachtige tuin, en geen wifi (!). Ook waren er lama's, koeien, schapen en 5 honden. Hannah en ik hadden daar een tent geboekt, welke onder een overkapping stond en uitgerust was met een echt matras, vloerbedekking en nachtkastjes. We deden dus echt aan glamping. We hadden er alleen niet over nagedacht dat de tent misschien erg koud zou worden, waar we vrij bang voor werden gemaakt door alle andere gasten, welke in slaapzalen of huisjes met openhaarden sliepen. Gelukkig hebben wij het helemaal niet koud gehad en perfect geslapen, terwijl zij het enorm warm hebben gehad in hun slaapzaal, hahaha.
In Cotopaxi hebben we ons de eerste twee dagen vooral bezig gehouden met keihard chillen; in de jaccuzi, in het hangmat-net, of op de bank voor het haardvuur. Alle maaltijden zaten bij de kosten inbegrepen (er was immers geen supermarkt of restaurant in de buurt), en de honden wilden maar wat graag geaaid worden, we hadden dus een luizenleventje. De laatste dag besloten we nog wat actiefs te doen en hebben we de Pasachoa-vulkaan beklommen. Deze is niet actief, maar wel 4200 meter hoog, wat betekende dat we zo'n 800 meter moesten klimmen. Dat was best pittig, het is vrij confronterend om actief te zijn op deze hoogte, want je bent binnen een minuut buiten adem. Dit werd niet geholpen door het feit dat 2 van de honden ook mee omhoog gingen, een dalmatiër en een teckeltje. Dat kleine teckeltje met z'n minipootjes rent je zo voorbij terwijl je de berg op puft, en heeft de afgelopen 8 jaar elke dag deze berg beklommen! Maar ook wij zijn boven gekomen, en het was heel vet! Bovenop hebben we een condor zien vliegen, wat heel cool is want deze vogels zijn heel zeldzaam en worden met uitsterven bedreigd. We hoorden op de wandeltoer in Quito dat dat -natuurlijk- komt door mensen, maar ook doordat condors slechts één partner hebben in hun leven, en dus als één condor vermoord wordt zal zijn of haar partner ook nooit meer babies krijgen. Sterker nog, wanneer hun partner overlijdt schijnen condors soms zelfmoord te plegen door van grote hoogte zichzelf in zee te storten en zich te verdrinken... Het is niet helemaal duidelijk of de condor of de albatros de grootste vliegende vogel op aarde is (de albatros heeft een grotere spanwijdte, maar de condor is zwaarder en heeft bredere vleugels), maar we hebben beide gezien deze reis! Yes!
Na deze klim zijn we naar de volgende stad Baños vetrokken, waar we nu al 2 nachten zijn. Ik zal jullie hopelijk spoedig meer vertellen over Baños, maar nu is het eerst tijd om wat te gaan doen!
Veel liefs,
Leonie
Het is echt de hoogste tijd voor een update! Ik merk dat ik toch minder behoefte heb aan bloggen nu ik met Hannah reis en niet in m'n eentje - ik kan al m'n ervaringen en gedachten al met haar delen! En we kijken er nu al naar uit dat we later kunnen zeggen 'weet je nog die keer dat we 45 minuten naar een zweverige eat pray love-fan moesten luisteren voor we op een wandeltoer mochten in Quito?' of 'weet je nog toen we moesten poepen op en compost-wc met uitzicht over een vulkaan?'
Anyway, ookal heb ik Hannah, toch zal ik jullie, mijn trouwe fans, een update niet ontzeggen! Vanaf de Galapagos zijn we naar Quito gevlogen, waar we 3 nachten zijn gebleven. Gelijk na aankomst zijn we bier gaan drinken met mensen uit het hostel, wat heel gezellig was, maar niet de meest verstandige keuze wanneer je van zeeniveau naar 2850m vliegt, en 's nachts kreeg Hannah daardoor last van hoogteziekte. Gelukkig trok het wel vrij snel weg, maar we wilden de komende dagen toch wat voorzichtiger doen met alcohol, wat jammer was, want de volgende avond om middernacht zou het haar verjaardag zijn! Ik kom er deze reis trouwens wel achter dat ik echt een perfect lichaam heb: ik word zowel niet zeeziek als niet hoogteziek!
De volgende dag zijn we op een wandeltoer door Quito geweest, wat erg leuk en interessant was, en we hebben ballonnen en toeters gescoord om haar verjaardag feestelijk in te leiden. 's Avonds kostte het ons alleen ENORM veel moeite om wakker te blijven tot middernacht, het moment dat Hannah jarig zou zijn. De hele tijd op de Galapagos stonden we rond 6u op en gingen we rond 21u naar bed, en het kostte ons enorme moeite om langer op te blijven; we zijn ook geen 18 meer! We hebben even overwogen om het gewoon al te vieren en naar bed te gaan -in Nederland was ze immers al jarig- maar we besloten onze schouders er onder te steken en nog een biertje te bestellen, en hebben haar 27e levensjaar feestelijk mogen beginnen!
Hannahs verjaardag, 2 november, viel op de locale feestdag dia de los difuntos (dag van de overledenen). Dit is dezelfde feestdag als dia de los muertos (dag van de doden) in Mexico, waar we veel over gehoord hadden, en toen een aantal mensen uit het hostel ons vroegen mee te gaan naar een begraafplaats om te kijken wat er gaande was besloten we dat te doen. In Ecuador, of in elk geval in Quito, is dit echter minder groots dan in Mexico, en eigenlijk was er niet heel veel gaande. Het was wel super druk op deze mega grote begraafplaats (met eigen parkeergarage) en je kon een mariachi band huren om op een graf te spelen, maar verder waren er geen feestelijkheden en we voelden ons eigenlijk een beetje indringers op deze feestdag die vooral met de eigen familie gevierd wordt.. 's Avonds zijn we nog heel leuk uit eten gegaan voor Hannahs verjaardag, in een restaurant met een prachtig uitzicht over de gigantische stad!
De volgende dag vertrokken we naar een hostel in the middle of nowhere, met prachtig uitzicht over de actieve vulkaan Cotopaxi (5897 meter, voor het laatst uitgebarsten in 2015). Het hostel was een heel mooi, groot gebouw, met lange tafels waar we met z'n allen aan aten, meerdere openhaarden, een jaccuzi, een soort groot hangmat-net waarin je kon liggen, een prachtige tuin, en geen wifi (!). Ook waren er lama's, koeien, schapen en 5 honden. Hannah en ik hadden daar een tent geboekt, welke onder een overkapping stond en uitgerust was met een echt matras, vloerbedekking en nachtkastjes. We deden dus echt aan glamping. We hadden er alleen niet over nagedacht dat de tent misschien erg koud zou worden, waar we vrij bang voor werden gemaakt door alle andere gasten, welke in slaapzalen of huisjes met openhaarden sliepen. Gelukkig hebben wij het helemaal niet koud gehad en perfect geslapen, terwijl zij het enorm warm hebben gehad in hun slaapzaal, hahaha.
In Cotopaxi hebben we ons de eerste twee dagen vooral bezig gehouden met keihard chillen; in de jaccuzi, in het hangmat-net, of op de bank voor het haardvuur. Alle maaltijden zaten bij de kosten inbegrepen (er was immers geen supermarkt of restaurant in de buurt), en de honden wilden maar wat graag geaaid worden, we hadden dus een luizenleventje. De laatste dag besloten we nog wat actiefs te doen en hebben we de Pasachoa-vulkaan beklommen. Deze is niet actief, maar wel 4200 meter hoog, wat betekende dat we zo'n 800 meter moesten klimmen. Dat was best pittig, het is vrij confronterend om actief te zijn op deze hoogte, want je bent binnen een minuut buiten adem. Dit werd niet geholpen door het feit dat 2 van de honden ook mee omhoog gingen, een dalmatiër en een teckeltje. Dat kleine teckeltje met z'n minipootjes rent je zo voorbij terwijl je de berg op puft, en heeft de afgelopen 8 jaar elke dag deze berg beklommen! Maar ook wij zijn boven gekomen, en het was heel vet! Bovenop hebben we een condor zien vliegen, wat heel cool is want deze vogels zijn heel zeldzaam en worden met uitsterven bedreigd. We hoorden op de wandeltoer in Quito dat dat -natuurlijk- komt door mensen, maar ook doordat condors slechts één partner hebben in hun leven, en dus als één condor vermoord wordt zal zijn of haar partner ook nooit meer babies krijgen. Sterker nog, wanneer hun partner overlijdt schijnen condors soms zelfmoord te plegen door van grote hoogte zichzelf in zee te storten en zich te verdrinken... Het is niet helemaal duidelijk of de condor of de albatros de grootste vliegende vogel op aarde is (de albatros heeft een grotere spanwijdte, maar de condor is zwaarder en heeft bredere vleugels), maar we hebben beide gezien deze reis! Yes!
Na deze klim zijn we naar de volgende stad Baños vetrokken, waar we nu al 2 nachten zijn. Ik zal jullie hopelijk spoedig meer vertellen over Baños, maar nu is het eerst tijd om wat te gaan doen!
Veel liefs,
Leonie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
