Adrenaline, relaxen en inca-ruines
Door: Leonie
Blijf op de hoogte en volg Leonie
11 November 2017 | Ecuador, Olón
Ha allemaal,
Hannah en ik zijn inmiddels op onze laatste bestemming, Montañita aangekomen, dus tijd voor een update over de afgelopen dagen!
We zijn 3 nachten in Baños geweest. Voor de Spaans-sprekers onder jullie: nee, we hebben niet 3 nachten in de wc gezeten, Baños is de roepnaam van een klein stadje dat voluit Baños de Agua Santa heet, ofwel, baden van het heilige water. De stad komt aan deze naam door de natuurlijke baden die er te vinden zijn, welke door de vulkanische omgeving warm zijn, en gevuld met mineralen die een helende werking zouden hebben. Aangezien de maagd Maria naast een waterval in Baños is verschenen was het stadje vroeger een bedevaartsoord. Tegenwoordig is het een toeristische hotspot, met de beroemde baden en veel andere spa activiteiten, maar ook juist veel avontuurlijk vermaak.
Hannah en ik kwamen er maandagavond aan, en besloten dinsdag uit te slapen en te relaxen. We hebben dinsdag inderdaad uitgeslapen, maar van relaxen kwam weinig, in plaats daarvan gingen we ziplinen (vet!), naar de beroemde swing of the edge of the world (waar je ongetwijfeld wel eens foto's van hebt gezien, het lijkt of je boven een afgrond schommelt, maar in werkelijkheid valt dat wel mee) en 's avonds nog naar dé baden. In de baden moet je een badmuts op, en kwamen we de jongen tegen die ons het ziplinen had verkocht. Hij nam ons mee het ontzettend warme water uit voor een plons onder de ijskoude waterval, waarna we weer in het ontzettend warme bad doken.
Na het ziplinen hadden we de smaak te pakken en besloten we woensdag weer wat avontuurlijks te doen: paragliden! Met een busje reden we naar de top van een berg, met prachtig uitzicht over de vallei en de Tungurahua vulkaan. Even leek het er op dat we niet zouden kunnen paragliden omdat het te hard waaide, maar uiteindelijk ging het toch door! Het was heel vet, maar stiekem wel wat minder spannend dan ik verwachtte. Het gaat heel soepeltjes en het is eigenlijk net als vliegen, er komt weinig adrenaline bij kijken. Maar het was wel een hele toffe ervaring en we hadden prachtig uitzicht over de vulkaan. Ik ben er achter gekomen dat ik vulkanen echt heel vet vind. Deze reis hebben we 2 types vulkanen gezien, de Galapagos worden gevormd door een hotspot vulkaan, waar de aardkorst schuift over een hotspot en daardoor een 'rij' eilanden ontstaat. De vulkanen hier op het vasteland zijn stratovulkanen, welke ontstaan op de grenzen van tectonische platen, en er juist uitzien als een typische vulkaan uit de Donald Duck (ik was er zelf erg van onder de indruk dat ik dit nog wist uit mijn aardrijkskundeles van vroeger, vandaar dat ik hier ook even over wil opscheppen in dit blog).
De volgende dag namen we om 16u de bus naar Cañar, en dus hadden we 's ochtends eindelijk tijd om te relaxen. We boekten een steamroom, massage én facial. Als we het doen doen we het goed. De steamroom bestond uit een claustrofobisch houten hokje per persoon, waar je jezelf in opsluit en waar alleen je hoofd uit steekt. Tussen het stomen door kregen we instructies over hoe we natte handdoekjes met water over ons heen moesten trekken of in een bak water moesten zitten, en aan het einde werden we ceremonieel nat gespoten met een tuinslang (wat een baan heb je dan..). Dat, en de massage en de facial, maakte dat we heel relaxt de bus in gingen.
We reden in 5u over de panamerican highway naar Cañar. Ik vond het heel cool om over de beroemde panamarican highway te gaan, welke van Alaska tot Argentinië strekt (met uitzondering van een klein stukje tussen Panama en Colombia, waar oerwoud en het Panamakanaal het bouwen van een snelweg onmogelijk maken). De snelweg was verrassend onimposant, met slechts 1 baan, matig wegdek, en geen vangrail. Mijn obsessie met de panamerican highway werd nog groter toen ons hotel in Cañar er pal aan gelegen bleek te zijn. We checkten in, staken de panamerican over, aten kip met rijst, friet en bonen tussen de truckers, en gingen toen naar bed.
De volgende dag reisden we meer op de bonefooi dan ik ooit eerder heb gedaan. We wilden in Cañar naar de Inca ruïnes Ingapirca, maar verder was er in Cañar niet veel te doen, en dus wilden we gelijk daarna richting kust gaan. Bustijden online opzoeken is hier echter onmogelijk, en dus besloten we wel te zien hoe ver we die kant op kwamen en als het te laat werd onderweg ergens te slapen en de dag daarna verder te gaan. We betaalden een schoonmaker op het busstation in Cañar om onze rugtassen in zijn kantoor te mogen stallen, en gingen eerst naar Ingapirca. De ruïnes liggen verrassend dicht tussen de bewoonde wereld. Ik vond het heel cool, vooral de zonnetempel die nog grotendeels intact is, en de verhalen van de gids. De stad is gesticht door de Cañari, een pre-Inca volk. De Inca's lukte het niet om de Cañari te overheersen, en dus trouwden ze met de Cañari, en werd de Inca-cultuur langzaam ingevoerd en de Cañari langzaam ingelijfd bij het Inca-rijk. Uiteindelijk keerden de Cañari zich tegen de Inca toen de Spanjaarden kwamen, en kregen van de Spanjaarden weer gebied terug. Het gevolg is dat de meeste mensen die nu in de regio wonen van gemixte Cañari-Spaanse afkomst zijn.
Na Ingapirca wilden Hannah en ik ons niet haasten, maar alles liep op rolletjes. We haalden precies de bus terug naar Cañar, en daar bleek de bus naar Guayaquil over 5 minuten te gaan (voor hetzelfde geld ging die pas over een paar uur..). In Guayaquil stapten we over op de bus naar Montañita, een beroemd surf/hippie stranddorpje, en dus waren we vanochtend al aan het strand toen we wakker werden! Nog even 2,5 dagen aan het strand, en dan moet ik weer naar huis...
Groetjes!
Hannah en ik zijn inmiddels op onze laatste bestemming, Montañita aangekomen, dus tijd voor een update over de afgelopen dagen!
We zijn 3 nachten in Baños geweest. Voor de Spaans-sprekers onder jullie: nee, we hebben niet 3 nachten in de wc gezeten, Baños is de roepnaam van een klein stadje dat voluit Baños de Agua Santa heet, ofwel, baden van het heilige water. De stad komt aan deze naam door de natuurlijke baden die er te vinden zijn, welke door de vulkanische omgeving warm zijn, en gevuld met mineralen die een helende werking zouden hebben. Aangezien de maagd Maria naast een waterval in Baños is verschenen was het stadje vroeger een bedevaartsoord. Tegenwoordig is het een toeristische hotspot, met de beroemde baden en veel andere spa activiteiten, maar ook juist veel avontuurlijk vermaak.
Hannah en ik kwamen er maandagavond aan, en besloten dinsdag uit te slapen en te relaxen. We hebben dinsdag inderdaad uitgeslapen, maar van relaxen kwam weinig, in plaats daarvan gingen we ziplinen (vet!), naar de beroemde swing of the edge of the world (waar je ongetwijfeld wel eens foto's van hebt gezien, het lijkt of je boven een afgrond schommelt, maar in werkelijkheid valt dat wel mee) en 's avonds nog naar dé baden. In de baden moet je een badmuts op, en kwamen we de jongen tegen die ons het ziplinen had verkocht. Hij nam ons mee het ontzettend warme water uit voor een plons onder de ijskoude waterval, waarna we weer in het ontzettend warme bad doken.
Na het ziplinen hadden we de smaak te pakken en besloten we woensdag weer wat avontuurlijks te doen: paragliden! Met een busje reden we naar de top van een berg, met prachtig uitzicht over de vallei en de Tungurahua vulkaan. Even leek het er op dat we niet zouden kunnen paragliden omdat het te hard waaide, maar uiteindelijk ging het toch door! Het was heel vet, maar stiekem wel wat minder spannend dan ik verwachtte. Het gaat heel soepeltjes en het is eigenlijk net als vliegen, er komt weinig adrenaline bij kijken. Maar het was wel een hele toffe ervaring en we hadden prachtig uitzicht over de vulkaan. Ik ben er achter gekomen dat ik vulkanen echt heel vet vind. Deze reis hebben we 2 types vulkanen gezien, de Galapagos worden gevormd door een hotspot vulkaan, waar de aardkorst schuift over een hotspot en daardoor een 'rij' eilanden ontstaat. De vulkanen hier op het vasteland zijn stratovulkanen, welke ontstaan op de grenzen van tectonische platen, en er juist uitzien als een typische vulkaan uit de Donald Duck (ik was er zelf erg van onder de indruk dat ik dit nog wist uit mijn aardrijkskundeles van vroeger, vandaar dat ik hier ook even over wil opscheppen in dit blog).
De volgende dag namen we om 16u de bus naar Cañar, en dus hadden we 's ochtends eindelijk tijd om te relaxen. We boekten een steamroom, massage én facial. Als we het doen doen we het goed. De steamroom bestond uit een claustrofobisch houten hokje per persoon, waar je jezelf in opsluit en waar alleen je hoofd uit steekt. Tussen het stomen door kregen we instructies over hoe we natte handdoekjes met water over ons heen moesten trekken of in een bak water moesten zitten, en aan het einde werden we ceremonieel nat gespoten met een tuinslang (wat een baan heb je dan..). Dat, en de massage en de facial, maakte dat we heel relaxt de bus in gingen.
We reden in 5u over de panamerican highway naar Cañar. Ik vond het heel cool om over de beroemde panamarican highway te gaan, welke van Alaska tot Argentinië strekt (met uitzondering van een klein stukje tussen Panama en Colombia, waar oerwoud en het Panamakanaal het bouwen van een snelweg onmogelijk maken). De snelweg was verrassend onimposant, met slechts 1 baan, matig wegdek, en geen vangrail. Mijn obsessie met de panamerican highway werd nog groter toen ons hotel in Cañar er pal aan gelegen bleek te zijn. We checkten in, staken de panamerican over, aten kip met rijst, friet en bonen tussen de truckers, en gingen toen naar bed.
De volgende dag reisden we meer op de bonefooi dan ik ooit eerder heb gedaan. We wilden in Cañar naar de Inca ruïnes Ingapirca, maar verder was er in Cañar niet veel te doen, en dus wilden we gelijk daarna richting kust gaan. Bustijden online opzoeken is hier echter onmogelijk, en dus besloten we wel te zien hoe ver we die kant op kwamen en als het te laat werd onderweg ergens te slapen en de dag daarna verder te gaan. We betaalden een schoonmaker op het busstation in Cañar om onze rugtassen in zijn kantoor te mogen stallen, en gingen eerst naar Ingapirca. De ruïnes liggen verrassend dicht tussen de bewoonde wereld. Ik vond het heel cool, vooral de zonnetempel die nog grotendeels intact is, en de verhalen van de gids. De stad is gesticht door de Cañari, een pre-Inca volk. De Inca's lukte het niet om de Cañari te overheersen, en dus trouwden ze met de Cañari, en werd de Inca-cultuur langzaam ingevoerd en de Cañari langzaam ingelijfd bij het Inca-rijk. Uiteindelijk keerden de Cañari zich tegen de Inca toen de Spanjaarden kwamen, en kregen van de Spanjaarden weer gebied terug. Het gevolg is dat de meeste mensen die nu in de regio wonen van gemixte Cañari-Spaanse afkomst zijn.
Na Ingapirca wilden Hannah en ik ons niet haasten, maar alles liep op rolletjes. We haalden precies de bus terug naar Cañar, en daar bleek de bus naar Guayaquil over 5 minuten te gaan (voor hetzelfde geld ging die pas over een paar uur..). In Guayaquil stapten we over op de bus naar Montañita, een beroemd surf/hippie stranddorpje, en dus waren we vanochtend al aan het strand toen we wakker werden! Nog even 2,5 dagen aan het strand, en dan moet ik weer naar huis...
Groetjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
