Lente vakantie - mijn Northern Territory reis

Hoi allemaal!
Ik ben weer terug vanuit het Noordelijk Territorium. Ik zal mijn best doen zo’n lange trip (meer dan 2000km) eer aan te doen in een blog verslag.

Dag 1 - Vrijdag 23 september
Om 21.30 zou ons vliegtuig naar Darwin vertrekken, en om 01.30u zouden we daar aankomen. Helaas hadden we nogal een vertraging (zoals altijd als je hier met jetstar vliegt..) en dus waren we pas om 3u in Darwin. Het Noordelijk Territorium heeft ook nog een half uur tijdsverschil met Victoria (waar Melbourne in ligt), wat ik nogal raar vind; heb óf een uur tijdsverschil, óf geen tijdsverschil, maar wat is een half uur nou?!
Zodra we uit het vliegtuig stapten merkten we dat we echt in de tropen waren, ondanks het nachtelijke tijdstip werden we begroet door een vochtige hitte. Vanaf het vliegtuig zijn we snel naar het hostel gegaan, en na de meest inefficiënte check-in die ik ooit gezien heb lagen we rond vier uur toch in onze stapelbedden.

Dag 2 – Zaterdag 24 september
We stonden natuurlijk pas laat op, en daarna zijn we naar een winkelcentrum gegaan omdat we nog wat dingen nodig hadden, zoals zonnebrandcrème, en ik heb ook nog twee hemdjes gekocht. We hebben erg lang geshopt, want dat wilde Sarah graag, en we waren pas rond 16.30u weer bij ons hostel, en na een korte stop zijn we even gaan rondlopen in de buurt rondom ons hostel. Darwin heeft een vrij klein stadscentrum, maar dat maakt het een heel gezellige stad. We hebben een biertje gedronken en wat gegeten, en gewoon wat rondgehangen in deze relaxte stad. Waar ik me wel heel erg over verbaasd heb is de hoeveelheid backpackers die niet lijken te backpacken omdat ze graag veel van het land willen zien, maar voornamelijk om veel van het nachtleven te zien. Ik bleef me verbazen over de tijdstippen dat mensen hun bed uit kwamen (ver na het middaguur), en over de minuscule jurkjes, enorme hakken en uitgebreide make-up sets die velen in hun backpack mee slepen.

Dag 3 – Zondag 25 september
Alice en ik zijn deze ochtend naar het Fanny Bay Gaol Museum (een gevangenis museum) gegaan, terwijl Sarah weer naar het winkelcentrum ging om iets te ruilen. Het museum was redelijk interessant, maar stelde niet heel veel voor. Ik had een oude, stenen gevangenis verwacht, maar het was redelijk nieuw, wat eigenlijk ook logisch is aangezien Darwin pas halverwege de 19e eeuw werd gesticht, en de Aboriginals geen gevangenissen hadden. Toch was het wel grappig om dit gezien te hebben. Daarna hebben we even in het zwembad van ons hostel gezwommen, en toen zijn we met z’n drieën naar het strand gelopen. Rondom het strand was een wekelijkse markt, waar veel souvenirs en etenswaren verkocht werden. We hebben er heerlijk gegeten terwijl we van de zonsondergang genoten. Toen zijn we vroeg naar bed gegaan als voorbereiding op onze georganiseerde tour, die de volgende dag begon!

Dag 4 – Maandag 26 september.
Om 6u moesten we op het verzamelpunt verschijnen voor het eerste deel van onze tour. De tour begon met een Aboriginal welkom, waarbij we wat water op ons hoofd gesprenkeld kregen om onze zielen te reinigen. Vervolgens kregen we wat uitleg over Aboriginal dingen, hebben we geprobeerd didgeridoo te spelen (wat super moeilijk is!!) en hebben we geprobeerd speren te werpen zoals Aboriginals dat doen. Ik vond het erg leuk dat onze tour meer dan een tour alleen was, en dus ook cultureel educatief was.
Vervolgens hadden we een cruise op een billabong (klein meer) in het mary river gebied, en daar hebben we wilde krokodillen (!) en heel veel vogels gezien. Dat was super cool! Vervolgens kwamen we in Kakadu National Park, waar we oude Aboriginal muurschilderingen hebben bekeken. Het uitzicht daar was ook echt geweldig! Daarna hebben we gekampeerd in een permanent tentenkamp in Kakadu.

Dag 5 – Dinsdag 27 september
Vanochtend werden we om 5u wakker gemaakt door onze gids die digeridoo speelde. Na een snel ontbijt reden we bij het krieken van de dag richting de Twin falls (tweeling watervallen). De weg daar naartoe was onverhard, en zonder vierwielaandrijving niet te begaan. Ook moesten we door verschillende rivieren heen rijden. Ik vond het wel cool, net een achtbaan. De twin watervallen waren prachtig (al zag ik er eigenlijk maar één..), en het gebied er omheen was ook heel mooi, ik heb veel te veel foto’s gemaakt. Helaas mochten we niet zwemmen bij de twin watervallen (al had het een prachtig strandje), omdat er zoutwaterkrokodillen gesignaleerd waren. Zoutwaterkrokodillen zijn groter dan zoetwaterkrokodillen, en kunnen mensen aanvallen om ze te eten, terwijl zoetwaterkrokodillen daar veel te klein voor zijn en er de kracht niet voor hebben. De naam zoutwaterkrokodillen is eigenlijk misleidend aangezien ze ook in zoetwater voorkomen (interessant weetje over krokodillen: ze zijn dus koudbloedig en de watertemperatuur is erg belangrijk voor ze, die mag niet onder de 30 graden zijn, dan verliezen ze veel van hun kracht. Onze gids vertelde ons dat krokodillenworstelaars op tv een krokodil eerst een tijdje in een meer van 25 graden zetten voor ze er bovenop springen, om hem te verzwakken).
Vervolgens gingen we naar de Jimjim watervallen, waar we wel mochten zwemmen. Het was een vrij zware route daar naartoe, al was het maar 900 meter, want het was een en al geklim over rotsen heen. Maar dat was het waard, want daarna konden we heerlijk afkoelen in het water (al stond de jimjim waterval droog; het is momenteel het droge seizoen). Daarna klauterden we terug over de rotsen, en hobbelden we weer over het zandpad en door de rivieren terug naar de weg, om vervolgens nog een uur of 4 terug te rijden naar Darwin. Daar zijn we met de groep uit eten gegaan, en toen weer vroeg ons bed in gedoken. Zo’n trip is erg uitputtend!

Dag 6 – Woensdag 28 september
Wederom stonden we vroeg op, we moesten om half 6 bij het verzamelpunt zijn. Nu gingen we echt beginnen aan onze grote reis richting het zuiden. Ook nu hadden we een ‘Aboriginal experience’, waarbij ons geleerd werd om een Aboriginal schilderij te maken. Het zag er heel simpel uit, maar het was nog een hele opgave. Ook hebben we vuur gemaakt en wederom speer geworpen (waar ik nu best goed in ben geworden ;) ).
Daarna reden we naar Katherine Gorge, waar ik een boottocht heb gemaakt door twee gorges. Als ik het goed begrepen heb zijn gorges door erosie uitgeslepen kloven in de rots, met hoge wanden er omheen. Het is dus een soort rivier in een kloof. Katherine Gorge is in het natte seizoen één rivier (omdat het water dan stijgt) en in het droge seizoen (toen ik er was) meerdere riviertjes die elkaar opvolgen. De boottocht ging door twee gorges, en dus moesten we aan het einde van de eerste gorge de boot uit, toen een stukje lopen en toen de tweede boot in. Het was, wederom, erg indrukwekkend. Ook hier hebben we halverwege een paar oude Aboriginal muurschilderingen gezien, wat ik heel cool vond, maar volgens de Australische vrouw naast me waren die niet echt duizenden jaren oud, maar hadden ze dat er gewoon snel op geschilderd voor de toeristen (vrij veel Australiërs zijn ietwat racistisch richting Aboriginals, iets wat gedeeltelijk voortkomt uit het historische geloof dat de Aboriginals geen mensen waren, maar een soort missing link tussen mens en aap, en dat ze snel zouden uitsterven na de komst van de blanken, en gedeeltelijk doordat de Aboriginals tegenwoordig een vrij gemarginaliseerde positie in de maatschappij hebben, ze zijn armer, lager opgeleid, sterven jonger en sommigen (voornamelijk in grote steden) veroorzaken problemen door overmatig alcohol gebruik (alcohol kennen ze pas vrij kort, pas sinds de blanken het meenamen, en veel Aboriginals hebben er nog niet mee leren omgaan)). Desalniettemin, Katherine Gorge was erg mooi.

Dag 7 – Donderdag 29 september
De eerste stop vandaag was bij de Maduranka hot springs (warm water bronnen), waar we gezwommen hebben in dit warme water. Het water was erg helder, maar rook wel een beetje apart. Het was een erg mooie plek om te zwemmen, en er was een soort stroomversnelling waar we ons konden laten meedrijven, en dan weer teruglopen naar het beginpunt. Het was heel cool!
Vervolgens hielden we een pitstop bij de pink panter pub, waar een soort minidierentuin bij zat, tot we verder reden naar de beroemde Daly Waters Pub, een erg beroemde pub die vol hangt met memoralia die allemaal toeristen er achterlaten. We hebben er geluncht en in het zwembad gezwommen. Daarna hebben we een klein vliegveldje bekeken, waar vroeger vliegtuigen bijgetankt werden als ze opweg naar ‘overseas’ (Aussies zeggen vrijwel nooit abroad (buitenland), maar altijd overseas (overzee), aangezien ze toch van al het buitenland gescheiden worden door de zee). De uitgestrektheid van Australië heeft het land gered in de tweede wereldoorlog. Aangezien de luchtvaart nog niet zo ver ontwikkeld was konden vliegtuigen van Japan de grote steden in Australië, die allemaal in het zuiden van het land liggen, niet bereiken, maar Australische vliegtuigen konden wel in het zuiden opstijgen en in het noorden bijtanken, en dan doorvliegen naar Japan.
Verder hebben we gewoon lang in de bus gezeten, tot we bij onze kampeerplaats vlak bij Tennant Creek aankwamen. Daar heb ik in een swag geslapen! Een swag lijkt op een slaapzak, maar het is een matras met een canvas doek er overheen, eigenlijk een soort mini-tent. Daar ga je in liggen in je slaapzak, en dan kan je warm in de buitenlucht overnachten. Het was erg cool om onder de sterrenhemel te slapen, en mijn lichaam was lekker warm terwijl er een koud briesje over mijn gezicht ging.

Dag 8 – Vrijdag 30 september
We begonnen de dag bij de Devils Marbles. Dit zijn een groep hoge, ronde rotsen die in het landschap staan. Ook dit schijnt door erosie te zijn ontstaan. Het was wel een vreemd, maar mooi gezicht en we hebben vele foto’s gemaakt van ons op, onder en tussen de rotsen.
Daarna hadden we een lunchstop bij een pub waar de eigenaar alles vanuit alle landen had, en dat allemaal vol trots aan ons liet zien. Hij had guldens, voetbal vlaggetjes, wuppies, en venco drop, de Nederlandse vlag, en nog veel meer. Erg grappig, want zelf woont hij midden in de woestijn en is hij nog nooit ‘overseas’ geweest.
Naast de pub stond een oud telegraaf station, die we na de lunch even bekeken hebben. De Stuart Highway, die we nu al drie dagen volgden, gaat dwars door Australië heen, van Darwin (Noordkust) naar Adelaide (Zuidkust). De weg is ontstaan doordat het vroeger maanden duurden om berichten naar het thuisland (Engeland) te sturen, omdat dit via schip moest gebeuren. De Australiërs wilden dus graag een telegraaflijn vanuit Zuid Australië (waar de meeste grote steden zijn) naar Singapore en vanaf daar over land naar Engeland hebben. Er werd een soort uitgeschreven wie als eerste een route door het hele continent kon vinden, en John Stuart uit Adelaide was degene die dit het eerste lukte. Om de paar honderd meter werd een telegraaf station gebouwd, waar het signaal herhaald moest worden, en langs die route werden langzaamaan steden gevormd (vooral toen er goud in het gebied gevonden werd), en uiteindelijk dus ook een snelweg gebouwd, die naar Stuart vernoemd werd.
Daarna reden we weer verder naar Alice Springs, en onderweg zijn we nog twee keer gestopt. De eerste keer bij een tankstation waar ik een coole cowboyhoed heb gekocht (voel me erg Aussie nu), en de tweedekeer op de Steenbokskeerkring. We kwamen pas ’s avonds aan in Alice Springs, waar we gegeten hebben in een bar met erg slechte karaoke, maar erg goed eten.

Dag 9 – Zaterdag 1 oktober
De dagen beginnen steeds vroeger, vandaag werden we al om 05.10u opgehaald! We vertrekken richting Uluru (je weet wel, die grote rots). Dit is een rit van bijna 500 km, en we moeten dus vroeg beginnen. Rond het middaguur komen we aan in de Kings Canyon, een grote kloof die ooit veroorzaakt is door een aardbeving. We maakten een hike van 6 km, waarvan het eerste deel vrij zwaar was, het ging stijl omhoog, maar daarna viel het wel mee. Wederom hadden we prachtige vergezichten (wat zijn er ongelofelijk veel natuurlijke attracties in dit land!) en het was zeker de moeite waard en ik heb weer veel te veel foto’s gemaakt. Daarna maakten we het vervolg van onze autorit, tot we in Yulara aankwamen, een stadje van minder dan 2000 inwoners op 18 km afstand van Uluru. Yulara is puur gebouwd voor toeristen, maar met haar 2000 inwoners is het alsnog de op 5 na grootste plaats in het Noorderlijk Territorium, wat meer dan 32x zo groot als Nederland is!! In Yulara zijn we nog naar een uitkijkpunt gelopen waar we alle sterren konden bekijken. Het zijn er zoveel op het zuidelijk halfrond, zeker als je het in de woestijn met weinig lichtvervuiling bekijkt. Helaas kon ik er geen foto van maken :(

Dag 10 – Zondag 2 oktober.
Zondag moesten we om half 5 opstaan zodat we voor de zonsopkomst bij Uluru konden komen, maar Alice en ik stonden per ongeluk een uur te vroeg op. Alice had een wekker op haar telefoon gezet, maar die had zich automatisch naar zomertijd omgezet, aangezien die telefoon nog op Victoria ingesteld stond. Maar Northern Territory doet niet aan zomertijd, en dus waren we een uur te vroeg op gestaan. Erg jammer aangezien we toch al niet te veel slaap kregen deze reis. Toen het wel daadwerkelijk tijd was vertrokken we naar Uluru waar we dus de zonsopkomst bekeken en vervolgens een wandeling langs de wand hebben gemaakt. Ik had verwacht dat Uluru middenin een rode woestijn stond, maar dat doet het dus niet, er staan allemaal bomen en struiken overal er omheen, en het was ook niet heel erg warm toen wij er waren, we hadden zelfs een klein beetje regen! Velen denken dat Uluru een monoliet is, maar dat is het eigenlijk niet, aangezien de rotsformatie ook ondergronds nog doorgaat (sommige wetenschappers denken zelfs dat 2/3 van Uluru ondergronds zit!!). Eigenlijk vond ik Uluru een beetje tegenvallen. Het was wel heel groot en imposant, maar.. nouja.. eigenlijk is het gewoon een grote rots. Ook vond ik de manier waarop het nationaal park is opgezet niet erg mooi. Net zoals Kakadu en Katherine Gorge is Uluru officieel teruggegeven aan de Aboriginals, maar de voorwaarde waarop het is teruggegeven is dat de Aboriginals het zouden verhuren aan de overheid. Hoewel ik in Kakadu en Katherine erg het gevoel had dat het een gezamenlijk project van de overheid en de Aboriginals was (zo spraken we bijvoorbeeld Aboriginals die juist graag dit wilde delen en over hun cultuur wilden vertellen, en in Katherine was de slogan dan ook ‘sharing our country’ – het delen van ons land). In Uluru had ik meer het gevoel dat het officieel terug gegeven is aan de Aboriginals, maar dat die er eigenlijk niet veel te zeggen hebben. Zo mag Uluru nog altijd beklommen worden, terwijl dit absoluut niet mag volgens de plaatselijke Aboriginal cultuur, omdat de overheid bang is dat er anders minder toeristen komen. Ook stonden overal lelijke ijzeren hekken omheen, terwijl het in Kakadu allemaal hout was en mooi verwerkt was in het landschap. Kortom; ik vond Uluru niet het hoogtepunt van de trip, al is het wel een indrukwekkende grote rots.
Daarna werd het tijd om afscheid te nemen van de groep en terug te vliegen naar Melbourne. Vanuit het vliegtuig konden we Uluru nog vanuit de lucht zien, wat ik een erg coole aanvulling vond op onze reis, het ziet er inderdaad uit als een grote puist op de aarde!

Zoals je wel kunt lezen heb ik een erg toffe week gehad, en ik ben ook erg bruin geworden! Nu moet ik helaas weer terug naar het gewone leven. Ik zal zo snel mogelijk ook foto’s online zetten, maar aangezien Alice, Sarah en ik alle drie foto’s hebben gemaakt heb ik er nu meer dan 2000, en ik wil het eerst een beetje uitzoeken voor ik het online ga zetten!

Liefs,

Leonie