Mijn laatste reisverslag vanuit Australië

Hoi allen,

Op dit moment zit ik in een maccas (Australisch voor McDonalds) in Melbourne gebruik te maken van hun ontiegelijk langzame wifi om een reisverslag te schrijven op mijn éigen laptop. Ik zit hier maar de tijd te doden, vanavond om 22.25u vlieg ik terug naar huis, maar deze gelegenheid kan ik mooi gebruiken om jullie op de hoogte te brengen van mijn laatste avonturen (al kan ik die zeer binnenkort ook persoonlijk vertellen natuurlijk).

Mijn laatste dag in Tasmanië ben ik dus naar Port Arthur gegaan. Port Arthur was een soort Australische Alcatraz. Het is gelegen op een schiereiland, wat een soort natuurlijke gevangenis vormde (vooral omdat de meeste convicts in die tijd niet konden zwemmen). Het schiereiland was op het smalste punt minder dan 100 meter breed, en werd bewaakt door een lijn van honden, soldaten, en schelpen (zodat je iemand hoort lopen) en ontsnappen was dus vrijwel onmogelijk (al is het enkelen natuurlijk wel gelukt).
Australië is dus begonnen als gevangeniskolonie van de Engelsen, en zeker Tasmanië bestond voornamelijk uit convicts: in het begin was 70% van de inwoners een convict. De gevangenen die zich bleven misdragen werden naar Port Arthur gestuurd, het was de ergste gevangenis van Australië.
Een groot deel van de gebouwen in Port Arthur zijn nu ruïnes, verwoest door bosbranden, maar een aantal zijn nog intact, waaronder de Seperate Prison (afgezonderde gevangenis). Dit was de meest gevreesde gevangenis in Port Arthur (en dus in Australië) en de praktijken waren erg onmenselijk. De gevangenen zaten 23u per dag in hun cel, zagen elkaar nooit, en mochten nooit (NOOIT) met iemand praten, en zaten voornamelijk in het donker. Velen werden dan ook gek..
Maar Port Arthur had ook een betere kant. Zo had het de eerste gevangenis voor minderjarigen in het Britse rijk, waar jonge criminelen (tussen de 9 - 18 jaar) een opleiding kregen, en velen kregen daardoor dus een betere toekomst.
Het vreemde aan Port Arthur is dat het in een hele mooie omgeving ligt, wat een sterk contrast vormt met de praktijken die zich daar hebben afgespeeld.

De volgende dag moest ik om 4u op om mijn vlucht om 6.30 te halen. Helaas had mijn vlucht toen 1,5u vertraging, en dus moest ik op het vliegveld nog een tijd wachten. Daarna vloog ik naar Canberra, waar ik alsnog idioot vroeg was; rond 9.30u 's ochtends. Canberra (spreek uit als Ken-bra) is de hoofdstad van Australië en is gebouwd nadat Australië onafhankelijk werd van Groot Brittannië. Melbourne en Sydney hadden ruzie wie de hoofdstad mocht worden, en dus besloten ze een nieuwe hoofdstad te bouwen; Canberra. Canberra is dus een heel jonge stad, die voornamelijk bestaat uit overheidsgebouwen en musea. Veel reizigers slaan Canberra dan ook over, maar ik wilde het toch graag even bekijken.
Nadat ik bij mijn hostel aankwam donderdag heb ik niet veel gedaan en niet veel van Canberra gezien. Ik heb gelunched en de was gedaan, en toen ben ik in slaap gevallen. Toen ik wakker werd was het al weer half 4, en dus te laat om nog naar een musea te gaan, aangezien alles om 5u dicht gaat. Dus heb ik lekker genikst, en ben ik vroeg naar bed gegaan.

De volgende dag ben ik vroeg opgestaan om aan de Grote Tour van Canberra te beginnen. Ik heb de bus genomen naar het parlementaire district en heb daar rondgelopen. Eerst heb ik de Nationale Bibliotheek bekeken (mooi, groot gebouw) en toen het oude parlementsgebouw (mooi, groot gebouw). Het oude parlementsgebouw is nu een museum van de democratie, en ik vond het erg interessant. Wisten jullie bijvoorbeeld dat Nieuw Zeeland het eerste land was waar vrouwen mochten stemmen, en Australië het eerste land waar vrouwen het parlement in mochten? Onder andere daardoor ziet Australië zichzelf als een van de oudste moderne democratieën.
Na het oude parlementsgebouw te hebben bekeken ben ik naar het nieuwe parlementsgebouw gelopen, en dat vond ik een ontiegelijk lelijk gebouw. Het heeft gras op het dak en zit dus als het ware 'in' de grond, maar niet echt natuurlijk. Ik kan het niet goed uitleggen, ik hoop er snel een foto van te kunnen laten zien, maar geloof me op mijn woord, het ziet er maar vreemd uit en niet erg statig, zoals je van een parlementsgebouw zou verwachten (tenminste, dat is wat ik er van verwacht). Dat heb ik dus maar even kort bekeken, en toen hield ik het weer voor gezien.
Daarna ben ik naar het de National Gallery gelopen, een kunstmuseum waar ik wat beroemde kunstwerken heb bekeken.
Daarna ben ik via reconciliatie plein terug gelopen naar de bushalte en ben ik naar het National Museum gegaan, een historisch museum. Dat was wel leuk maar ik heb onderhand zó veel musea gezien, dat ik het vrij snel weer gezien had.
's Avonds was er een BBQ in mijn hostel en heb ik daar gegeten. Daarna heb ik met mijn kamergenoten goed gebruik gemaakt van de faciliteiten van het hostel: sauna, zwembad en bubbelbad!

De volgende dag ben ik 's ochtends naar het Australian War Memorial gegaan. Dit is een oorlogsmuseum, voornamelijk over de eerste en tweede wereldoorlog, maar ook over andere oorlogen waar Australië in heeft gevochten. Het was vrij interessant om dit vanuit een Australisch perspectief te bekijken, want ik had me eigenlijk nooit echt gerealiseerd in hoeverre Australië bij de eerste en tweede wereldoorlog betrokken was.
Om 14u ben ik naar de bus gegaan, en heb ik 9u in de bus gezeten op weg 'terug' naar Melbourne.

Gisteren heb ik mijn laatste souvenirs gekocht en daarna Tom en Beth (twee van mijn gangenootjes op Monash) getroffen. Tom had mijn tas en laptop in bewaring de afgelopen twee maanden, en die kreeg ik dus weer terug. We hebben gelunched en wat in het park in de zon gehangen, en het was erg gezellig. Toen moesten we toch écht afscheid nemen (al zeggen ze allebei dat ze me wel in Nederland komen opzoeken).
Daarna heb ik alles nogmaals herpakt. Toen ik 2 maanden geleden Melbourne verliet had ik zo'n 40 kilo aan spullen, en er mag maar zo'n 30 kilo mee in het vliegtuig. Maar op miraculeuze wijze was ik al heel wat gewicht verloren tijdens mijn reis, en alles kon mee nadat ik mijn toiletartikelen en verwassen kleding had weggegooid. SCORE! Verder heb ik toen 's avonds nog wat pasta gegeten en mijn foto's op mijn laptop gezet.

Vanochtend heb ik uitgecheckt, en nu zit ik de tijd door te komen tot ik naar het vliegveld ga. Ik heb er een gemengd gevoel over, hoewel ik er erg naar uitkijk om weer thuis te komen vind ik het ook erg jammer dat het nu dan echt ten einde is, en dat ik afscheid moet nemen van Australië..

Tot heel, heel, hééél snel,

Leonie